L Çaramouquito
"Yá staba an Tortulhas iba pra dous lustros. Habie aparecido cun ls andraijos que traie ne l cuorpo i las manos an la puonta de ls braços.
Zampenado, cara bien zbulhada, las greinhas grifas i ls uolhos cumo dues denozielhas, Mário Raiano – habie benido de un pobico de la raia - yera un cacho dun home, assi a modos dun San Cristobo, de cuorpo i alma, tirando-se l Nino Jasus al ombro, mas anton!, andeble de la cabeça cumo inda nun se habie bisto por aqueilhes lhados, çaramouquito de todo, cuitadico, que nun yera capaç de dezir trés bezes arroç!
Jeira parqui, jeira palhi, muita beç solo pula códia, caiu an las buonas grácias de l pobo i alhá se arrimou ne l chabolico que senhor Zezinho l’amprestou junto cun l’hourtico trás de l’eigreija, d’a meias, a la cuonta de la scabadela da las binhas, i de botar ua mano an las bandimas, i de le mundar la corteilha als cochinos quando fazisse falta, i de ajudar ne l acarreio, i an la trilha, i de alhebantar esta parede, i isto, i aquilho, i de le partir la ramalhada a D. Aninhas...que isto, senhor Zezinho yera rico i deboto, mi amigo de ajudar ls zbalidos i quien percisa - fusse todo pul çcunto de ls pecados...
Buono, l cierto ye que Mário, cumo a más nun querie chegar, iba lhebando la bida cantando i rindo, cun un pie trás de l’outro - cumo houbissa caldo ne l pote i un carolo ne l caxon, yá nun yera perciso priessas nin cobradeiros de cabeça! Tirando-se ua laranjada an la taberna, als demingos i habendo croua, outras aspiraçones nun se le coincien.
Quien nun paraba queta cun la roupa que tenie yera tie Bárbela Bexiga, bezina de puorta, que le custaba ber a Mário, un moço tan zbulhado, siempre mal ampelajado i la barriga sabe Dius cumo.
Anteimou que Mário tenie que arranjar maneira de se casar, que nun se morrie assossegada se nun sabisse que l deixaba arrimado i bien antregue.
- Ah Mário, l que te fai falta ye ua moça buona, pra fazerdes bida home, ua moça cun cabeça!...
- Si...tamien sin cabeça pra que la quiero?! Sin cabeça yá bonda l caramonico de la santica que tengo an riba de l puial!"
Zampenado, cara bien zbulhada, las greinhas grifas i ls uolhos cumo dues denozielhas, Mário Raiano – habie benido de un pobico de la raia - yera un cacho dun home, assi a modos dun San Cristobo, de cuorpo i alma, tirando-se l Nino Jasus al ombro, mas anton!, andeble de la cabeça cumo inda nun se habie bisto por aqueilhes lhados, çaramouquito de todo, cuitadico, que nun yera capaç de dezir trés bezes arroç!
Jeira parqui, jeira palhi, muita beç solo pula códia, caiu an las buonas grácias de l pobo i alhá se arrimou ne l chabolico que senhor Zezinho l’amprestou junto cun l’hourtico trás de l’eigreija, d’a meias, a la cuonta de la scabadela da las binhas, i de botar ua mano an las bandimas, i de le mundar la corteilha als cochinos quando fazisse falta, i de ajudar ne l acarreio, i an la trilha, i de alhebantar esta parede, i isto, i aquilho, i de le partir la ramalhada a D. Aninhas...que isto, senhor Zezinho yera rico i deboto, mi amigo de ajudar ls zbalidos i quien percisa - fusse todo pul çcunto de ls pecados...
Buono, l cierto ye que Mário, cumo a más nun querie chegar, iba lhebando la bida cantando i rindo, cun un pie trás de l’outro - cumo houbissa caldo ne l pote i un carolo ne l caxon, yá nun yera perciso priessas nin cobradeiros de cabeça! Tirando-se ua laranjada an la taberna, als demingos i habendo croua, outras aspiraçones nun se le coincien.
Quien nun paraba queta cun la roupa que tenie yera tie Bárbela Bexiga, bezina de puorta, que le custaba ber a Mário, un moço tan zbulhado, siempre mal ampelajado i la barriga sabe Dius cumo.
Anteimou que Mário tenie que arranjar maneira de se casar, que nun se morrie assossegada se nun sabisse que l deixaba arrimado i bien antregue.
- Ah Mário, l que te fai falta ye ua moça buona, pra fazerdes bida home, ua moça cun cabeça!...
- Si...tamien sin cabeça pra que la quiero?! Sin cabeça yá bonda l caramonico de la santica que tengo an riba de l puial!"
4º excerto do conto "L Stalhico" [Alfredo Cameirão]
Com este acaba-se o Conto! Quem leu os excertos posteriores a este, deve ter feito mentalmente uma ideia do aspecto do 'rapaç'. Cada um saberá até que ponto esteve próximo da descrição aqui reproduzida, feita pelo autor logo no início da história.
Digam lá, 'stalhico' à parte, se o 'moço' acabou ou não por ter sorte com uma 'puosta' daquelas lá nos confins do Planalto Mirandês!...
Digam lá, 'stalhico' à parte, se o 'moço' acabou ou não por ter sorte com uma 'puosta' daquelas lá nos confins do Planalto Mirandês!...
4 comentários:
Eu diria mais: ela foi pérola atirada ao porco!!!
Esta parece-me uma variante engraçada da "Farsa de Inês Pereira" que Mestre Gil escreveu a partir da máxima: "mais quero asno que me leve que cavalo que me derrube"
Um abraço
Atom num tieve?!
um abraço.
mps:
Porco sortudo...
Um Xi da Porca
Jorge:
Alguma coisa havia de correr bem ao 'rapaç'!
Um Xi da Porca
Enviar um comentário